Het fitnesscentrum van Bisonspoor in Maarssen. Dat was een mooie package deal. Mijn vader kon gaan trainen in het fitnesscentrum terwijl mijn vriendje en ik de Pencak Silat les volgde in het bijhorende zaaltje. Ik was destijds een jaar of tien en had daarvoor al wat jaartjes Judo achter de rug. Maar dit was andere koek. ‘Kiri!’ (links!) ‘kanan!’ (rechts!) werd er geroepen. Fanatiek trapte we met onze linkervoet of stootte we met onze rechtervuist. Voorouderlijke krachten kwamen los.

Dertig jaar terug. Toen werden diezelfde voorouderlijke krachten losgemaakt. Linker trap, rechter stoot. Mijn moeder was razend fanatiek in de vechtkunst. Ook mijn vader deed een les Kempo mee, maar dat was op een blauwe maandag. Hij was meer van de praktijk laten we maar zeggen. Pencak Silat, Shaolin Kempo, American Kenpo, Tai Chi, Qi Gong. Het is de taal van weerbaarheid, veerkracht, karakter, vastberadenheid, discipline en innerlijke rust. Deze woorden vormen een vuist en een open hand. 

Een paar weken terug vond ik een fotoalbum met foto’s uit de jaren 70. Daarin vond ik een paar kempo-foto’s van mijn moeder. In de foto’s zie ik de weerbaarheid en veerkracht die ik zó herken. Ik kijk naar de foto’s en vouw mijn handen samen met een gebalde vuist en een een open hand. Horomaté!