In Toraja (Zuid-Sulawesi) staat een boom, de Pohon Tarra. In deze boom worden baby’s begraven die overleden zijn, nog voordat ze tanden hebben gekregen. Naar verloop van tijd groeit de boom om het babylichaam en beschermt de boom zo de ziel van de baby. De baby wordt in een foetushouding in de boom geplaatst. Zonder kleding, maar puur en rein zoals het is geboren. Het sap van de boom dient als moedermelk voor de baby. Het maakt de connectie tussen land, cultuur en het Torajanese volk duidelijk zichtbaar. En laat daarmee zien hoe geworteld het volk is met Tana Toraja, het land van mijn voorouders.

Terug naar Nederland. Waar ik mijzelf schaar onder mensen die door de gevolgen van het kolonialisme te maken hebben met ontworteling. Mij is zo de Torajanese taal niet doorgegeven, ook niet de indigenous knowledge van de Toraja. 

Een paar maanden geleden stond ik voor een project van Beyond Walls in het depot van een museum. In een koude kille ruimte, werden we geleid naar een stelling waar diverse houten kisten in stonden. Op een van de kisten las ik: ‘foetus van een Toraja-kind’. Op dat moment voelde het alsof iemand mijn naam riep. Wat ik zag raakte me. Een houten kist. Geen naam. Geen Pohon Tarra. Alleen. Ontworteld.